امروز 25 نوامبر روز جهانی میارزه با خشونت علیه زنان بود. واقعیت این است که برخوردهای سطحی و تقویمی به اندازه کافی در فضای مجازی هست و من قصد نداشتم چنین کنم. ولی صبح به محض باز کردن مرورگرم روبان سفید مناسبت امروز را زیر لوگوی گوگل دیدم و دیدم نمی شود همین طوری فقط نگاه کرد... با خودم فکر کردم که خوب اینجا پشت میز کار، چه می شود کرد؟ به یکی دو آقای همکارم گفتم صفحه گوگل را باز کنند. باز کردند و چیزی ندیدند. البته من هم پاسخ خودم را یافتم!
عرض کمتر از نیم ساعت به همه کارمندان زن شرکت زنگ زدم و گفتم امروز برای ناهار سر ساعت 1 بیایند غذا خوری که بتوانیم ناهار را با هم بخوریم. با تعجب علتش را می پرسیدند، سعی کردم کنجکاوترشان کنم، چون فرصت خیلی خوبی بود برای جمع کردن حدود بیست و شش هفت نفر زن ... ظهر حین غذا خوردن از روبان سفید و مناسبت امروز گفتم. تقریباً هیچ کس هیچ چیز نمی دانست و می پرسیدند خوب چی هست؟ اصلاً یعنی چی؟ تقریباً همه فکر می کردند خودشان خشونت را تجربه نکرده اند... ولی وقتی یکی از کارمندان امور مالی مثالی از ادبیات لفظی همکارش زد، سیل خاطره ها و تجربه ها آمد ... حالا تقریباً همه حرف می زدند و روی دست هم بلند می شدند.
دستاورد خوبی بود. وقت ناهار تمام شد و همه برگشتند سرکارشان ولی فکر کنم یک فرقی با قبل ناهارکرده باشند.
وب جالبی داری به منم سر بزن
یک جواب پدر مادر دار نوشتم که پرید !
من فحشی ندادم فرزانه
مفتخر به برچسب ناچسب بودن نیستم که بخاهم فحشم را متفاوت جلوه بدهم . من با چهارچوبهای خودم اگر هم بخاهم فحشی بدهم بدون تفاوت می دهم .
کاری با مخاطب هات نداشتم اینقدر بد گرفتی حرفم رو که توضیح کامنتیش از حوصله ام خارجه .
ممنونم که اجازه دادی هر وقت دلم خاست مخالفت کنم (:
غلط بکنم بخام فحشی بهت بدم که بعد بخام متفاوت هم جلوه اش بدم
این دیگه از اون حرفا بودا (:
...
صبر و تحمل چیزی نیست که با یکی دو کامنت بتونی حد و اندازه اش رو تخمین بزنی دخترجان !مگر اینکه خودت را میزان بدانی !
.
این جوابت رو تازه دیدم .