رستگاری دریغ شده

 دوازده روز پیش جدایی نادر از سیمین را دیدم و هنوز در این فکرم که درباره اش چه چیزی برای گفتن دارم ؟ این یکی را باید دید و چند باره دید .

درباره کارگردانی فیلم ، بازی بازیگرانش ، فیلمبرداری و تدوینش نقد هایی خوانده بودم برای دیدن آخرین فیلم فرهادی که درخشش جهانی هم داشت آماده بودم اما هنوز بهت دیدن خود فیلم با من است .

بهتی که آدمهای فیلم به آن مبتلا بودند و هم چنان هستند ...

 تقابل آدمهایی که هر کدام در وادی خودشان حیرت زده بودند و گویی با هر حرف و کارشان بیشتر در حیرت و حسرت فرو می رفتند.

و ما چقدر به آدمهای راستگویی مثل فرهادی نیاز داریم ...   فیلم  او یادمان می اندازد که زمین زیر پایمان چقدر سست است ؟ حقیقت چقدر تلخ است ؟ مصلحت دروغین چه زبونانه ،  شیرین است ؟ و چقدر ما تنهاییم ؟حال  چه اهمیتی دارد نادر از سیمین جدا شود یا سیمین از نادر ؟... رستگاری است که هم چنان از ما دریغ  می شود.