خموشانه

یک روزهایی به حد مرگ  ناراحتی . حالت بد است. گرفته و غمگینی ... دلیل هم نداری برایش .

نه با کسی دعوا کرده ای . نه از کسی رنجیده ای . نه  برای عزیزی دل تنگی . نه کسی از خانواده ات مریض است . نه چکت برگشت خورده  ... نه دلت چیزی می خواهد ... هیچ ! فقط غمگینی .

هیچ نداری که بجای دلیل بیاوری . اصلاً شاکی هستی که  چرا ازت دلیل می خواهند؟

مگر بقیه که لبخند می زنند و عین خیالشان نیست دلیل دارند برایش . اصلاً آنها برای چی خوشند ؟ مگر آنها برای این همه زلم زیمبو زندگیشان دلیل دارند ؟

با خودت می گویی  من بیمارم؟ من بد بینم ؟ واقع بینم ؟ افسرده شده ام ؟ چطور ممکن است همه چیز خوب و آرام و زیبا باشد و من حسش نکنم . چیزی که دارم با هر نفس حسش می کنم یک توده بد شکل و کثیف از دروغ است . چرا بقیه حسش نمی کنند ؟ چرا همین جوری راه می روند و بهم خیره می شوند ؟ چرا کسی چیزی نمی گوید ؟ کاری نمی کند ؟

حس می کنی تمام دل خوشی ها ساختگی اند. خوب شاید با فراموش نکردن واقعیت ها نشود زنده ماند. پس همین کار را می کنی می خندی و وانمود می کنی که طوری نیست .

اما می دانیم که طوری هست . می دانیم که آن فراموشی موقت فقط یک تجدید قوا ست برای دوباره فرو رفتن .

اما رویا ها ... آنها از دسترس واقعیت دورند .  هر چند در کوچه های تنگ و تاریک ذهن ما سرگردانند ، اما بودنشان  اگر چه در دور دست ،  بهانه زیستن مایند.