روزگاری که پشت سر ماست

پسرم با تعجب و کمی گلایه می پرسد : چرا هر سال معلم مان می گوید  که دانش آموزان پارسالی از شما بهتر بودند؟

با خودم فکر می کنم ...

گاهی قصد داریم امروز هر چه ناکامی و شکست  داریم  را با گریز به گذشته ، تسکین دهیم . گذشته ای  که برایمان حکم  بهشت از دست رفته را هم دارد.

چنان با حرارت درباره گذشته و شرح زیباییها و خوبیها و امتیازات آن  می گوییم که برای امروز کاری نمی ماند جز فخر فروختن به همان گذشته ای  که گذشته است .

سعی می کنیم  تمام آنچه را پیشتر اتفاق افتاده  مهم تر و با ارزش تر جلوه دهیم و به این گونه شاید بی آنکه بخواهیم ، ارزش اکنون و زمان حال را  از بین می بریم و ناچیز و بی مقدارش می کنیم . آنچه را نمی کردیم ، نداشتیم و نمی دانستیم را فراموش می کنیم لابد برای بدست آوردنش هم کاری نمی کنیم .

روزی می رسد که ناچار می شویم با رویای همان گذشته زندگی کنیم  و اصلاً چرا باز نگردیم به همان گذشته تابناک ؟ پس با شکوه و اطواری دروغین به گذشته باز می گردیم !

ملتی که امروز از چرخه رقابت برای بهتر زیستن بیرون افتاده با گذشته های آمیخته به افسانه و اسطوره اش سرگرم می شود تا نارضایتی اکنونش را فراموش کند.

نسلی که در استفاده از آنچه امروز دارد عاجز مانده و احتمالاً نمی خواهد برتری های نسل امروز را بپذیرد ، مدام داستان گذشته هایی را بیاد نسل امروز می آورد که امکانات امروز نبود اما، ما چنین و چنان بودیم .

و بالاخره معلمی که یک سال و بلکه بیشتر پیرتر و کم حوصله تر شده و به کلاسی آمده که شاگردانش بیشتر از سال قبل می دانند و جسورترند ، چماقی از گذشته می سازد برای تحقیرشان .

حالا می توانم جواب پسرک را بدهم ...

بد نیست اگر با ابزار خرد کمی این توده احساسات نوستالژیک را  بتراشیم  و مرزهای روشنی برایش بسازیم . البته مرزهایی روشن فقط از اطلاعات و تجربیاتی که آموخته ایم از سرمایه ای کسب کرده ایم  .... تا حد اقل حسرت آنچه را هرگز نبوده ایم و نداشته ایم و نکرده ایم را نخوریم .